چقد سخته زندگی. والا. واس کوچیکترین چیزی باید سگدو زد. همه چیش رو مخِ ادمه بجز بعضی چیزا که اونم ندرتن و از رو شانسه که نمیره رو اعصاب. هوا که سرد میشه خوابم میگیره. کلن حس میکنم باید قیدِ همه زندگیو بزنمو برم بخوابم. بعد عصبی میشم ازین طرز زندگیِ تخمی. حسِ گموگور شدن دارم.

هر کی حوصله داشت این داستانو بخونه و نظرشو بگه .

اوهام

یه چند روزیه از فلجِ مغزی درومده م بعد از تقریبن یه سال- یه سال و نیم. و حالا تا تقی به توقی میخوره منتظرم دوباره همون حالتم برگرده و بگم دیدی گفتم. من اصن زاده شدم تا مثِ یه تیکه گوشتِ مرده از صب تا شب از شب تا صب بخوابم و وختی بیدار میشم زل بزنم به سقف و باز بخوابم انقد که احساس کنم دارم می گندم.

بعد ازونطرف انگار من هستم تا مراقبِ یه سری ادما باشم. کاری ازم برنمیاد و مامانی ازم میسازه که نیستم. من مامانِ سپهر نیستم ولی وختی میشینه میگه تنها کسی ام که میتونه حرفشو بهم بزنه و الان تنها دوستشم که حس نمیکنه دارم بهش خیانت میکنم این حالمو خراب میکنه و بم حسِ مسوولیتِ مزخرفی میده که هر چن وخ یه بار دلم میخواد ازش فرار کنم. از یه طرفم انقد دوسشون دارم که دلم میخواد کلن همه چی براشون خوب باشه. من یه مخلوطِ قاطی پاتی از چیزای مختلفم که هیچوخ احساسِ ثابتی ندارم و همیشه درحالِ گاز گرفتنِ خودمم. ما سگا اینطوری خودمونو اروم میکنیم.

درست وختی یه کم بیشتراز همیشه نیاز به ادما داری یهو ولت میکنن. یا این تصور منه نمیدونم. لعنتی.

همه دو قطبیا.

خدا نگذره از ادمایی که ظلمو میبیننو ساکت میشیننو برا بقیه دس میزنن و ارزوی موفقیت میکنن. اینجوری نمیمونه بخدا. دربرابرِ کوچیکترین ظلمی واکنش نشون نمیدن که نکنه چار پنج سال بعد برا مصاحبهء دکتری ردشون کنن. اینا یه ذره فک نمیکنن به اینکه خب اقا خدا بزرگه مثلن. یه وخ اون ادمِ ظالمِ لعنتی که الاهی خدا از رو زمین ورش داره تا اونموقع زنده نباشه که بخواد دس بذاره رو تو. چمیدونم. کی مرده کی زنده. ادم باورش نمیشه. نمیخوام جوگیر باشم. باورم نمیشه ادما انقد داغون باشن که از جاشون جم نخورن به طمعِ دکتریِ این خراب شده. اخه از کجا معلوم تا اونموقع زنده باشی؟ از کجا معلومه که چه اتفاقی می افته؟ اصن مگه دکتریِ این قبرستون چقد می ارزه؟ چرا همچین میکنن اینا ؟ فضایِ دانشکده چه خفقان آور شده بخدا. الاهی خدا ادمِ ظالمو ورداره از رو زمین. من نمیدونم. اخه اصن کودوم خدا؟ این همه جوون جوون مردم نفله میشنو سرطانو کوفتو زهرِمار میگیرن. نوبت به این ادما میرسه همچین زنده می مونن نکنه یکی نفسِ راحت بکشه. هی خدا. کودوم خدا :|

پریروزا یه گربه تو دربند دیدم که مث گربه های پایین شهر کثیف و عصبی و گرسنه نبود. بورژوا بود و از ادم نمیترسید. کلی نازش کردم. راستش یه همچین گربهء متمتعی رو فقط یه بار دیگه تو دانشکده هنر دیده بودم و بس. گربه های ایران همشون دست کم یه باری از یه ادم وحشی لگد خورده ن. گرسنگی کشیده ن. و مورد بی توجهی قرار گرفته ن. میدونم انقد مشکل هستو انقد ادم بدبخ هس که گربه ها بچشم نیان شاید. اما اونام باندازه خودشون درک دارن. گربه ها خیلی گناه دار و بی دفاع و مظلومن. کاش حداقل بانفرت نگاشون نکنیم. کاش اندازه خودمون دوسشون داشته باشیم. 

خدایا شکرت. این ینی خوشبختیه که از سروکولم داره بالا میره؟

نه که همه زندگیم الان ایده آل باشه. اما اندازه یه زندگی ایده ال خوشحالم با این زندگی. 

ولی تنهایی رو با هیچی عوض نکن پسرم.

امروز عالی بود. تو استراحتگاه پام سر خورد و چارزانو افتادم رو زانومو زانوم ترکید و موقع بالا رفتن امونمو برید. اما زیاد برو خودم نیاوردمو اصنم غر نزدمو اونهمه ارتفاعو پابپای دوتا مردی که یه عالم بیشتراز من کوه رفته ن رفتم بالا. نمیگم کم نیاوردم ولی غر نزدم :) هربارم بهتر میتونم برم بالا. دفعه پیش که دربند رفتیم از اولش تا اخرش جونم بالا اومد و کلن هردفعه دربند رفتیم یا ازش برگشتیم سردرد شدید پدرمو دراورده بود. اما امروز عالی رفتم. قلبم نیومد تو دهنم. جونم درنرفت تا برسیم شیرپلا. دیگه سیگارم نمیکشم که پدر قلبم درنیاد. همه اینا می ارزه چون من نه تنها با بهترین ادم زندگیم کوهو شناختم؛ کلی ام احساس عشق میکنم اخر هفته ها. احساس رهایی میکنم. کوه عالیه. کوه برا من زندگیه. هم توش دوس داشتنو فهمیدم. هم عاشق خودش شدم و هم روز بروز ادمای خوب و دوستای خیلی باحالی توش پیدا میکنم که هیچوخ تو زندگیم وجود نداشتن. ادمایی از قشرای مختلف. نیاز داشتم سرمو از تو لاکم بیرون بیارمو جز ادمای دانشگا یه سری ادم دیگه م ببینم. الان نزدیک دوماهه دارم میرم کوه. خیلی خیلی دوستای خوبی پیدا کرده م که باهاشون انقد میگیم میخندیمو خوش میگذرونیم که غش میکنیم. تو کوه ادما همه یه جور دیگه ن. من تو این چن ماهه خیلی چیزای جدید لمس کرده مو همهء اینارو مدیون کوهم که الان دیگه هواش برام ینی زندگی. و مدیون اون ادمم که دنیا دنیا دوسش دارمو منو از شهر اورد بیرون و بم نشون داد میشه گاهی قید شهرو زد و نفس کشید. مدیون اون ادمم که منو برد کوه. کوهو نشونم داد و بهم فهموند و صبر کرد تا یاد بگیرم و الان من واقعن دست کم یه روز تو هفته تا خرخره پر میشم از حس خوشبختی. 

راستش اینکه وسطای آبان تو ارتفاع سه هزاروهفتصدمتری برفو ببینم و مه بغلم کنه و اینکه من همچنان با زانو دردی که دارم و نفسی که بزور بالا میاد و سری که درد میکنه و گیج میره مث یه مرد همچنان باتومو بکوبم رو زمین و برم جلوتر؛ ازم قهرمان میسازه برا خودم. چیزی که تاحالا ذره ای نبوده م.

سرم

سر در شهر ها.

ne me laisse pas

tu sais j'ai besoin de toi

de ton amour

de regarder tes yeux

de toucher tes mains

ne me laisse pas comme les autres

tu n'as jamais été comme eux

je veux mourrir à côté de toi

je veux t'embrasser 

j'aime bien ton visage

tu es la piece de moi la plus inséparable; la plus inoubliable aussi.

je pense à toi toujours

je ne te quitterais jamais

ne me quitte pas 

.s'il te plaît

هرچیز مسخره ای میتونه مساله ساز بشه تو این شرایط. یه ساعته این فکر مخمو گاییده که مهمونی هفته بعد چی بپوشم. الانم سرم داره میترکه و ناراحت و کلافه م. ازینکه فردا صبحمو باید با یه استاد هیز لعنتی شروع کنم و همینطوری مزخرف و مزخرفتر برم جلو. من چقد بچه و مسخره م. و هیچی اندازه zaz حالمو خوب نمیکنه. اگه مهدی نبود الان گوشی من پراز اهنگای زز نبود. یه بخش بزرگ از وجودم دوستامن. میدونم دوستای الانم با ادمای ان قبلیی که همچین حسی رو بهشون داشتم هیچ شباهتی ندارن اما شدیدن ازین میترسم که یه روز برینیم بهمو نخوایم اسم همو بیاریم و اصن نمیدونم چرا. اخه اصن دلیلی نداره همچی اتفاقی بیفته. بطور کلی میشه گف نصف عمر من بترس برا از دس دادن چیزاییکه دارم میگذره. زجراوره. و من هنو نمیدونم باید هفته بعد چی بپوشم یا اینکه چارشمبه پنشمبه که همه میریزن تو خیابون باید چیکا کنم. دلم میخواس میرفتم کوه. دلم میخواس اون الان اینجا بود و جا اینکه انقد مخ خودمو بخورم و باخودم مونولوگ کنم باش حرف میزدم. یا حداقل بیدار بود که من نمیفتادم بجون خودم. اما چه خیالیه. باید فک نکرد.

اصن باید کرم بود. کرمی که با شرایط خودشو تغییر میده. نه اینکه بشینه یه گوشه و خودشو زخمی کنه. زده بسرم. خوابم نمیاد و نیاز به یه کم ارامش دارم. 

اصن گریه ناک و خنگ و ناراحت و دلتنگم و هرچی که بشه اسمشو گذاش. یه روز منو فکرم میکشیم همو.

*راستی سیمین

اون اهنگی که بم دادی فقط جمله اولشو فهمیدم

qu'est-ce que j'ai fais dans ma vie j'ai chanté

میگه تو کل زندگیم چیکا کردم؟ اواز خوندم.

j'irai moi aussi sur la lune..."

rien de nouveau dans ma triste vie. par jour et nuit il me semble que je doit penser aux souvenirs des jours passé. les gens que je n'aime plus. qui ne m'aiment plus. il faut mourrir peut-être. je dois oublier le passé. mais ce n'est pas tellement facile. d'abord il faut oublier moi-même. parce que je suis une pièce de ces trists moments. je sais bien qu'il faut mourrir. c'est tout.

یه بار نشد برم یوتیوب یا اپارات، کرمم نگیره فیلمای دادگاه شهلا جاهدو ببینم. نمیدونم چرا این زن یادم نمیره. واقعن نمیدونم.

حالا نمیگم بچه. اصن گربه. شما میدونین من الان اگه یه گربهء هپلی نرم بغلم بود چقد راحت خوابم میبرد؟ نه واقعن میدونین؟ :(

نه که تو زندگی زخمهایی نباشه که روحِ ادمو فلان. ولی چیزای خوبی ام گهگاه خودشو نشون میده که میشه بخاطرش زنده موند.

اینجا وختی یکی میزندت زمین حتا تا وختی داری تلو تلو میخوری غش غش بت میخنده و متوجهته. وختی دیگه مطمئن میشه که پاشدی و داری راهتو میری تف میندازه رو زمین و راهشو میکشه میره.

همه زندگی یه طرف، دستتو میگیری به سنگای سردو خودتو میکشی بالا یه طرف. لعنتی انقد که باحاله یه هفته شارژِ شارژم میکنه. من به این ترسویی باورم نمیشه یه روز همچی کاری بکنم. ولی واقعن عالیه. حسِ انسانِ اولیه بودن بم دس میده.

خدایا شکرت. دیگه هرروز زندگیم ناله نیس. راستش هنو نمیدونم هستی یانه. بات حرف میزنم یه وخ باشی. اگه هستیو اینا کار توءه ممنونم. خوشحالم با این زندگی. نگیرش ازم. 

بچه بودم فک میکردم چقد زندگی مزخرف میشه اگه خواهرم نباشه. اونوخ مجبورم هی برا مامان بابام چایی بریزمو غصه بخورم. اما الان وضع اصن اونی نی که فک میکردم. نزدیک شیش ساله که منو مامان بابام باهمیم. هرسال اوضا بهتر میشه. فاز این نیس که اونا مامان بابامن. انگار دوتا رفیقمن که سنشون بالاس. بنده های خدا خیلی خودشونو بامن اداپته کرده ن. بابای من ادمی نبود بذاره بچه هروخ میخواد بیادو بره. الان دیگه تقریبن کاری بکارم ندارن. باهم درمجموع خوبیم. گاهی ام مث بچه مدرسه ایا صبحا که از خواب پامیشیم ادای یکیو درمیاریمو غش میکنیم از خنده. دوسشون دارم. بدجور منو پذیرفته ن. میدونمم چقد براشون سخت بوده اما خب. دمشون گرم. سعی میکنم جبران کنم برا بچه م.