بچه بودم فک میکردم چقد زندگی مزخرف میشه اگه خواهرم نباشه. اونوخ مجبورم هی برا مامان بابام چایی بریزمو غصه بخورم. اما الان وضع اصن اونی نی که فک میکردم. نزدیک شیش ساله که منو مامان بابام باهمیم. هرسال اوضا بهتر میشه. فاز این نیس که اونا مامان بابامن. انگار دوتا رفیقمن که سنشون بالاس. بنده های خدا خیلی خودشونو بامن اداپته کرده ن. بابای من ادمی نبود بذاره بچه هروخ میخواد بیادو بره. الان دیگه تقریبن کاری بکارم ندارن. باهم درمجموع خوبیم. گاهی ام مث بچه مدرسه ایا صبحا که از خواب پامیشیم ادای یکیو درمیاریمو غش میکنیم از خنده. دوسشون دارم. بدجور منو پذیرفته ن. میدونمم چقد براشون سخت بوده اما خب. دمشون گرم. سعی میکنم جبران کنم برا بچه م.