نوروز امسال ندارمت. نوروز پارسال هم نداشتمت. درحقیقت داشتنت به یک سال نکشید. پرکشیدی از دستهام و رفتی. و هنوز که دستهام را بو میکشم تو هستی. تو همیشه هستی. هنوز پیش چشمهامی. آخ که چقدر دلم پر میکشد برایت. چقدر هوات هواییم کرده. راستی چرا تو هیچوقت برنمیگردی؟ چرا همیشه درحال رفتنی؟ چرا دیگر موهات لای انگشتهام گیر نمیکنند؟ چرا اوج گریه هام باز تو را زار میزنم؟ چرا آنشب ها که بین دستهات زار میزدم "رفت و نیامد نگار من نگار من"، اخم میکردی و اوقاتت تلخ میشد؟ با تمام جزییات حفظت کرده م درسرم.

باز آی دلبرا که دلم بیقرار توست...