جمعه رفتم کوه. با ایلیا رفتم. اما اصن بهم خوش نگذشت. کلی گریه کردم و اصن ایلیا نمیتونه آرومم کنه و حتا نمیتونه یه ذره یه چیزی بگه که بخندیم یا کسخل شیم. فقط یه سری تیکهء تکراری و مسخره میندازه که من بیشتر اسهال میگیرم تا اینکه خندم بگیره. هی میگه میخند ؟ نخند. میخند ؟ نخند. و همین. اه. بعدم رفتیم نشستیم اون بالا داریوش گذاشته برا من. خدایا. اصن بهش فک میکنم حالت تهوع بم دس میده. کاش حسین بودش. یا مثلن کاش بچه های خودمون بودن. اوناییکه از تهِ دل آدمو میخندونن. کاش مهدی بود که تا میومدم ابری شم هدستشو میذاش رو گوشم که اون آهنگ فرانسویه بود که خانومه اوپرا میخوند و منم باهاش جییییغ میکشیدم. اما همه اینا یه سری کاشای مزخرفن که هیچکدومشون نشدن و تو اون لحظه یهو من با ایلیا رفتم و اون بالا و با چشمِ گریون هی رفتم هی رفتم بعد برگشتنی دیگه حتا نمیخواستم نگاش کنم. بحدی که وقتی گف ناراحت نمیشی هندزفری بذارم بال در آوردم. و شیرجه زدم سمتِ پایین. انگاری یه باری از روم برداشته بودن. نمیدونم چرا انقد بهم فشار اومدش. اومدم پایین بو سگِ مرده میدادم. با اون کوفتگی رانندگی ام کردم تا خونه. بعد گرفتم خوابیدم. با همون بوی سگ. و انقد خوب خوابیدم که با هیچی برابری نمیکرد حسِ خوبش. هیشکی خونه نبود. و من انقد خسته بود تنم و انقد بیداری روم فشار میاورد که کلی خوابیدم. و چقد خوب خوابیدم. لعنت به اینایی که آدمو میگریونن. میشه خیلی ساده تر ازین حرفا ام زندگی کرد. اما ظاهرن اوناییکه جذبِ لبخندت میشن همچین بعدِ یه مدت دلشون میخواد بگریوننت.