یا شاید تو بدونی کچل بودن چه حسی داره. که دست کنی لای موهات و هیچی نپیچه دورِ انگشتات. چیزی نباشه که حسین ازش عکس بگیره. چیزی نباشه که اون بهم بگه همیشه باز بذارش. یا چیزی نباشه که من همش بخوام انکارش کنم جز وقتی که میخوابم. ئه ئه. دیدی چه زود گذشت؟ دو سال و نیم پیش بود انگاری. که یه تابستونِ کذایی کوتاهِ کوتاه کردمشون. ازون ببعد هی اندازه میگیرم. هر تیکه ش انگار مالِ یه دوره س. مو نداشتنم یه عالمه. مثِ اون پسره که از بچگی مو نداشته و انگار صورتشو نقاشی کرده ن. چمیدونم. بدیش اینه که هیچ نشونه ای از زنده بودنِ آدم نیس. ولی چه کنم. دوسشون دارم.