ظرفیتم خیلی اومده پایین. در حدِ بچه ها تنها واکنشِ دفاعیم شده عر زدن. متنفرم ازینکار. متنفرم از مامانم که هیچوخ منو درک نمیکنه و متنفرم از خودم که هیچوخ وختی نیاز دارم درک شم دهنِ کوفتیمو وا نمیکنم. هیچ راهی برا تخلیهء خودم ندارم. حس میکنم دارم نابود میشم.
چی بگم ...
یا باید بگم مث من که دیگه حوصله ی هیچ واکنش دفاعی رو ندارم.
یا باید بگم کاش خوب باشی که واقعا خواسته ی قلبیمه.
یا باید بگم تو نباید نابود بشی و همه چی بالاخره خوب میشه و « عزیزم غصه نخور زندگی با ماست ...» و ... همین حرفا!
پس هیچی نگم بهتره. همش تکراریه و بعضن حرف مفت! :(
:*
chehrat kheili avaz shode :|