یه دفتری بود که عید خریده بودمش. ازینا که برا چریتی بود. خیلی خوب بود. اونوختا حس میکردم اگه یه کم بشه با اوضا سر کرد همه چی اوکیه و من دوباره میتونم خوب شم. هرچی میخواسم بهش بگم مینوشتم تو اون. عین این بچه کوچولوها. فک کردم با خودم که تا تولدش انقدی حرف دارم که دفتره پر شه و بدمش بهش شاید یه کم وض بهتر شد. هه. اما اون نامه هامم ریخته بودشون دور. اما همه چی از خیلی وخ پیش داغون شده بود. چیزایی که من این تو مینویسم برا بیشتر آدمایی که میخوننش هیچ جذابیتی نداره اما خب. من دیگه هیچجا جز اینجا نمیتونم بنویسم. فک کنم نخوندنم کار راحتی باشه. پس غرغر نشنوم. فک کنم سهمم از همهء این دنیای مجازی یه بلاگ باشه که توش بخوام خیلی غر بزنم اصن. چون هیچ راه دیگه ای ندارم. آره. هیچ راهی ندارم. اون دفتره رو حتا جرات نمیکنم بندازمش دور. جرات نمیکنم دس بزنم بهش. یه بیس روز دیگه تولدشه و دیگه مهم نی. اما پارسال خیلی خوب بود. پارسال موقع تولدش خیلی خوش گذشت. کیش میش هنوز باز بود. شت. من دارم چه گهی میخورم ؟ برا روزایی که منو نابود کردن روضه میخونم؟ بس نیس ؟ نمیدونم کجای این درام لعنتی خودمو جا گذاشتم که هرچی میگردم پیدا نمیشم.