ادمهای زیادی توی سرم دارند وول میخورند و باصدای بلند زر زر میکنند. باید خفه کنمشان. یا سرم را چنان بکوبم به دیوار که همه شان خورد شوند. تاب توضیح دادن ندارم که بخواهم بگویم چرا. فقط میتوانم فرار کنم. یا سرم را بیندازم جلوی سگ. هرشب به شب یک درامای احمقانه چندخانه آنطرفتر تکرار میشود. صدای داد و فریاد و التماس یک پسربچه ای. و جیغهای زنی. و فیس فیس کردنهای مردی که شاید مردش باشد. بعد صدای بسته شدن در. و صدای متصل زوزه کشیدنهای زن. انگار که باندازهء تمام بشریت دارد زجر میکشد و میپیچد بخودش. و سکوت هولناک شب. که مرا میکشد بکام خودش. انگار که روی یک دریاچهء حقیر و ارام و بی موج شناور مانده باشم تا ابدیت.