انتظار زیادیه  اما کاش یکی پیدا میشد همچین مبکوبید تو سرم که همه خاطره هام بریزه بیرون و دیگه هیچی یادم نیاد. یادم نیاد اون شبا رو که تو بغلش جم نمیخوردم. قلبش می کوبید و من با ریتم ضربانش نفس میکشیدم. که اون زندگیم بود. که فهمید زندگیم بوده که دیکه برنگشت. کااش با دست خودم زندگیمو نگرفته بودم. اون دیگه برنمیگرده. دیگه تو خوابم نمیبینمش. انقد دور شده که آخرین بار که دیدمش حس کردم اگه دستمو دراز کنم بهش نمیرسه. آره. یه نگاه به لباش کردم و رامو کشیدم و رفتم. بیابون بود. وقتی برگشتم نگام نمیکرد. من کشته بودمش با دستای خودم. کشته بودم اونیو که یه شبایی که زار میزدم صداش مستم میکرد. اونوقتا دور نبود. دست که  دراز میکردم موهاش مث یه بچه گربه تو دستم بود. من کشتمش. عزادارم الانم. تسلیت نمیخوام. هرکی میخواد کمکم کنه برش گردونه یا نقش اونو برام بازی کنه یا یجوری بزنه تو سرم که همه چی یادم بره.