یکی منو ازین جمعه شبای ترسناک نجات بده. من میترسم. من از سکوت شب میترسم. قریب به دو ساعته که سرناد اویزون شده به دیوار اتاقم و  داره میگه خودتو پرت کن پایین. من گوش نمیکنم اما. من امید دارم. دارم شالگردن میبافم. فکرم میره تو اون شبای بی پایانی که تو بغلش گم شده بودم. خیره به ماه. رویا نبود. اون هنوز وجود داشت. میرم تو خیال  و وقتی میام بیرون هنوز فک میکنم هست و لبخند میزنم. یکی منو نجات بده نذاره تموم شم. من بدجوری دارم میرم تو شب و گم میشم. چیو انکار کنم. اون زندگیم بود. هیچی نتونسته جاشو بگیره.  یکی بیاد اشکای منو بند بیاره. یکی گرمم کنه.