امشب بعد از کلی بالا پایین کردنِ آنلاینای فیسبوکم تصمیم گرفتم به یکیشون پی ام بدم. خب از یه جایی ببعد تنهایی دیگه غروری برا آدم نمیذاره. ترجیح میدی با هر خفتی که شده آدماتو دورِ خودت نگه داری. مثلن اینکه با هومن آشتی کرده م. دیگه نمیخوام بکشمش. نه. حتا دیگه اعصابمو خورد نمیکنه. برعکس ارومم میکنه. حس میکنم هنوز مثلِ اونموقعا بابامه و هنوز خیلی میتونیم خل بازی دربیاریم و فک کنیم تابستونه و خوش باشیم و خل. حاشیه نرم. خلاصه اینکه به یکی پی ام دادم. یکی که چیزی ازش نمیدونم خیلی. حتا یه بار بیشتر ندیده مش. نمیدونم چرا حس کردم میتونم بهش پی ام بدم. شاید چون بنظرم آدمیه که میفهمه ناراحتی یعنی چی و احترامِ منو برمی انگیزه. گفتش اونم داشته همینکارو میکرده و حس کرده کسی نیس که بخواد باهاش حرف بزنه و اونم بخواد گوش بده. و من گفتم واو. این میتونه شروعِ یه مکالمه ی ارضا کننده باشه. اما نبود. اون رفت. چراشو نمیدونم. اما رفت.
حتا گاهی به این فک میکنم که چاقو بذارم زیر خرخره ی یه نفر و مجبورش کنم حرفامو گوش بده و بهم حق بده بعضن. بعد ازون حتا نگرانمم بشه و چیزای دیگه. خب اره خیلی شرم آوره که ادم نیاز داشته باشه به چنین چیزای ابتدایی ای. اینکه تو نیاز داشته باشی به یه بغل. یه بغل با بدنِ گرم. اره درسته. چیزی که دیوارِ بغلِ تختِ ادم نداره. و حتا عروسکاش.
درسته. این درسته که موجوداتِ مختلفی در من وجود دارن که باهم جمع شدنی نیستن. برا همینه که تو من همه دارن با هم دعوا میکنن و نهایتن قهر میکنن و میرن یه گوشه میشینن. برا همینه که دارم از هم می پاشم.
میخونمت حسابی! ینی میفهممت
مرسی
اگه آشنایی بگو
اگه نیستی ام مرسی درهرحال
می فهمم ...
همیشه هم نگرانتم. حتی وقتایی که خودم حالم وحشتناکه.
مث الان.
منم پر از تناقضم ... و می فهمم که آدم از هم می پاشه. تناقضا یه جا جمع نمیشن ... و آدمو دیوانه می کنن.
احساس می کنم مغزم داره می ترکه. صداشو می شنوم.
fbto nemidi vagarna khodet miduni man hastam hamishe vase harf zadan badam alan halam az parsal kheily behtare yeho didi harfam haletam behtar mikone
by the way!
نه آشنا نیستم، اتفاقی وبلاگتو پیدا کردم. خواهش میکنم