202-

مامان از اولی که امشب منو دید شروع کرد داد و بیداد. اول بهم بدو بیراه گف که چرا پول با خودم نبرده بودم که دوباره مجبور شم بیام خونه. بعد غر زد که چرا ماشینو اونجایی که اون گفته بود پارک نکردم. بعد که میخواستیم برگردیم به پارکبانِ پدرسگ فحش داد که چرا قبضو گذاشته زیر برفپاک کن و اگه یکی برش داشته باشه جریمه میشیم باز و اینا. اومدم خونه فحشو کشیده به من و بابا که چرا وقتی از فریزر نون بر میداریم خورده نون میریزه زمین. وقتی میام تو اتاقم تازه میفهمم دلیلِ بددهنیاش چیه. امروز خونه رو تمیز کرده. اینو اگه بذاری کنارِ بدن دردِ وحشتناکی که امروز گرفته بودم از تربیت بدنیِ دو روز پیش، و رفیقایی که دونه دونه ریدن سرم بخاطرِ چیزی که اساسن هیچ ربطی بمن نداشته، یه کم شاید بتونیم به وخامتِ حالم پی ببریم. 

شنبه م. و دیدم. تو پارک ملت. قبلِ اینکه برم تولد. هردوشونو مثِ سگ دوس دارم. با هر کودومشون که حرف میزنم حقو به اون میدم. اونروز حقو به م. دادم. امروز حقو به غزاله. وسطشون گیر کردم و از دو طرف دارم کشیده میشم وآخرش جفتشون میرینن بهم و من میمونم و حوضم.

برنامه هام تو هم گره خورده. اجرای هیودهِ دی تو پارس رو اونم وسطِ امتحانا کجای دلم بذارم ؟ باید دشتی بزنم. آره. دشتی تو چپ کوک. یه جوری با حس باید بزنم که انگار من نمیدونم دورو  برم چه خبره. انگار که خیلی از کاری که میکنم لذت میبرم. انگار اون کسی که مثِ یه منبعِ انرژیِ تموم نشدنی بهم عشق میداد هنوز هست. اره. با تمامِ وجودم باید برم تو اون چهارمضراب. بدونِ استرس. مثِ دفعه ی قبل گند نزنم که همه با نگاهشون بگن یعنی خاک برسرت. 

میخوام فرار کنم. میخوام برم دنبالِ یه زندگیِ آروم. میخوام یکی باشه که بتونه ارومم کنه. بتونه وقتی مثِ سگ عصبی میشم به دادم برسه. من دارم بدجوری به خودم میپیچم. نگرانِ خودمم. اما بیشترازاون دلم یکیو میخواس که نگرانم باشه که نیس.