راه رفتن روی برگ های خیابان قدس؛ اسمِ قدیمش را نمیدانم. چیزِ بهتری بوده شاید. اما من از بالا به پایین آمدنش را بدجوری دوست دارم. دانشگاه را با تمامِ آدمهاش به هیچ میگیرم و برای خودم می زنم زیرِ اواز. چیزهای مختلفی زمزمه میکنم برای خودم. گاهی از حدِ زمزمه فراتر میروم. گاهی هم که از صدایِ مسخره ام خسته میشوم تمِ جامه دران خودبخود پخش میشود توی سرم. دلم نمیخواهد برسم به انقلاب با آن انبوهِ ماشین هاش. که هیچ صدایی را دیگر گوشِ ادم نمیشنود جز ماشین. و ماشین و ماشین. یک روزهایی بهترین جایی بود که مرا پناه میداد. اما امروز، تمامِ خاطراتم انگار دهن کجی میکنند.
دانشگاه دوست ندارم. غمگین و مسخره و پوچ است با آدمهایی که میخواهم ازشان فرار کنم. خودم نیستم. گم شده ام. و مدام ناراحتم و به خودم میپیچم. این چیزی نبود که من میخواستم. دلم بدجوری چیز های بهتری میخواهد.
شاید من خیلی بی مصرفم. شاید دست روی دست گذاشته ام که روزهای خوب بیایند به استقبالم. شاید هیچ چیزِ خوبی در وجودم نباشد که امیدوارم بکند. اما این موجِ افسردگی روی قلبم سنگینی میکند خیلی. و من پاییز را مقصر میدانم. با آن ترکیبِ رنگ های وحشی و آزارنده اش.
عجیب مث من بود این پست فائزه ... عجیب!
چقدر تکرار میشن این روزا تو زندگیم که دانشگاه و حتی دنیا رو با همه آدماش می گیرم به ...م و تو خیابونا، و حتی تو خود دانشگاه بلند میزنم زیر آواز ... لذت عجیبی داره. البته ما یه پاتوق خوب تو دانشگاه داریم واسه اینجور وقتا ... یه جایی اون پشت مشتای دانشگاه که وقتی وایمیستی اونجا از اون بالا پایینو نگا می کنی انگار همه تهران زیر پاته. اگه اوین پیدا نبود از اونجا -با اون دیوار مسخره و هولناکش که منو یاد دیوار جداکننده ی آلمان شرقی و غربی بعد جنگ جهانی می اندازه- خیلی بهتر هم بود این پاتوق حتی ... حتما بهتر بود. جوری که پیشنهاد می کردم حتما یه روز با ملیکا که نزدیکه بیایید اونجا! اما حالا که اوین هس ... و خواهد بود ...
فائزه ی عزیزم ... فقط صبر کن پاییز تموم شه. بهتر میشه همه چی حتما ... بهتر میشه.
...
که انگار جامه منم که می درم ...
"من خودم بیماریِ خودم هستم. اگر بهبود پیدا کنم میمیرم. "
واتسلاو.