در آینده به هر زوری که شده باید یه دختر و یه پسر به دنیا بیارم به نام های لَ و لُ.
طبعن لَ رو بیشتر از لُ دوست خواهم داشت چون لَ درتاریخ ظلم بسیار بهش شده.
لَ رو میبرم مهدِ کودک، اما لُ باید تو کوچه با بچه های کثیف و دماغو همبازی باشه. اینطوری بهتره.
لُ باید شیرخشک بخوره و تو سری خور تر باشه به نسبت. چون هیچ خوش ندارم که چند صباحی بگذره و پشت لبش سبز شه و با پدرش لِ دست به یکی کنه برای منکه مادرش باشم و برای خواهرش لَ قد علم کنه.
داشتم می گفتم. لَ رو می فرستم کلاس موسیقیِ کودکانِ پارس و بهش افتخار میکنم. لُ رو اما، باید فکر کنم. شاید اصلن هیچی.
برای لَ شبا لالایی میخونم و لُ باید با صدای خرخرِ پدرش لِ خوابش ببره. البته لِ خیلی نقشِ مهممی نداره.
من هیچ علاقه ای به لُ نخواهم داشت. درعوض باید حواسم به لَ باشه. لَ خیلی شکنندس. من نه لَ رو دیدم نه لُ و نه حتا لِ رو هنوز. اما مطمئنم لَ خیلی شکننده تر ازین حرف هاس.
اما اگه عقده ای شد چی؟
اگه بدتر جلوت قد علم کردچی؟
اگه به فکر "انتقام" افتاد چی؟
اگه با بچه اش همینجور برخورد کرد و بچه اش هم عقده ای شد چی؟
خودتو میبخشی؟!
چرا میخای فرق بذاری؟