192-

میدانم این را، که یک روز آنقدر بزرگ میشویم که همه چیز معنیِ لعنتی اش را به معنای واقعیِ کلمه از دست میدهد. میدانم آنروزی می رسد که من یک آدمِ فرومعمولی شده ام. پشتِ ماشین اسقاطی ام مینشینم میروم دخترکِ لوس و بی خاصیتم را از مهدکودک بردارم. بعد لابد سرِ زر زر کردن میگیرد. ازان زر زر های بی مزه ای که بچه ها میکنند و بنظر بزرگتر هاشان خیلی بی خاصیت می آید. اما بچه ها با آب و تاب زر زر می کنند. چرا که این تنها راهیست که برای جلبِ توجه دارند. اگر کسی نباشد به زر زر هاشان با اشتیاق گوش بدهد گوشه گیر و افسرده و غمگین می شوند. معنیِ خودشان را از دست میدهند چون احساس میکنند برای کسی معنی ندارند.-مثلِ خودم که کمتر برای کسی معنی داشتم.- اصلن همین را میخواهم بگویم. میخواهم بگویم که من شاید حوصله یِ زر زر های دخترکِ لوسم را نداشته باشم. اما حتمن بهش گوش می دهم. حتمن نمیگذارم بشود یکی مثلِ خودِ بدبختم. آینده ام را میگفتم. آینده ی پیش بینی شده ی معمولی ام را. و شاید همان وقتی که دارم تظاهر میکنم به زر زر های دخترکم گوش می دهم فکرم برود سمتِ سال های 91-90. که تازه دانشجو شده بودم. و به خودم لعنت بفرستم که زندگیِ معمولیم از همانجا رقم خورد.