186-

این ساعت های آخرِ سه شنبه واقعن اذیتم میکند. کتابی روی میزم هست که نمیتوانم مشت بکوبم روش. استادی هست که دلم رضایت نمیدهد نگاه کنمش. میترسم بین ریش های نامرتب و بلندش گم بشوم. و یا بین دندان های زشتش که ترجیح میدهم کمتر بخندد و بیشتر جدی باشد چون من از خنده تصویر های بهتری دارم در ذهنم. و خاطراتِ زجرآورم. وای وای. با دستان خودم خودم را انداختم وسطِ معرکه ای که یک سال بود ازش میگریختم. این چه بلایی بود سرِ خودم آوردم. میخواستم چی را به کی ثابت کنم؟ اگر خودم را ننداخته بودم چنین جایی، شاید یک راهی بود که فراموش کنم چه کارهایی با خودم کردم. اما الان دیگر امکان ندارد بتوانم فراموش کنم حماقت های خودم را. چون آدمش جلوم رژه می رود و یادم می اندازد که چه قدر پوچ و مسخره گه زدم به همه چیز. از کجا تصمیم گرفتم انقدر گه باشم ؟ نپرس.