بغض خفه ام میکند یک وقت هایی. یک وقت هایی که من کاملن درحالِ آزار دیدنم از شرایطی. و کسانی را میبینم که چه راحت خودشان را می سپرند به شرایط. انگار کرمی که به خودش پیچ و خم میدهد تا عبور کند از جایی. من کرم نیستم. نمیتوانم نرم باشم. بغض میکنم و خودم را زخمی میکنم. و با حسرت نگاه میکنمشان. انگار حس نمیکنند بدی را. سختی را. و یا شاید من دیوانه ام. شاید من کرمِ خوبی نیستم. شاید اصلا کرم نیستم. شاید باید باشم اما نیستم و زخمی ام. و حتا زخم هایم را دوست ندارم. بهشان افتخار نمیکنم. از آنها بیزارم. نشانِ بی لیاقتیِ من اند. نشانِ انعطاف نداشتنم. مثلِ چیزی که از همان اول با من بوده. انگار خودِ من بوده. خودم.
هرکس یه جور با این زخم ها کنار میاد ...
ولی اکثرا تظاهر میکنند که نه زخمی هست و نه تلاشی و نرمشی ...
:)
به قول صادق هدایت که میگه :
“در زندگی زخمهایی هست که مثل خوره روح را آهسته در انزوا می خورد و می تراشد.این دردها را نمی شود به کسی اظهار کرد، چون عموما عادت دارند که این دردهای باورنکردنی را جزو اتفاقات و پیش آمدهای نادر و عجیب بشمارند و اگر کسی بگوید یا بنویسد، مردم بر سبیل عقاید جاری و عقاید خودشان سعی می کنند آن را با لبخند شکاک و تمسخر آمیز تلقی بکنند، زیرا بشر هنوز چاره و دوایی برایش پیدا نکرده و تنها داروی آن فراموشی به توسط شراب و خواب مصنوعی به وسیله افیون و مواد مخدره است ولی افسوس که تاثیر این گونه داروها موقت است و به جای تسکین پس از مدتی بر شدت درد می افزاید.“
آره درد مشترک ... درد مشترک ...
فائزه حالم خوب نیست ...
شرایط ... اشخاص ... بعضی اشخاص تبحر عجیبی در آزار دادنم دارن ... افرادی که هر چی از نحوه ی آزار و اذیت هاشون با دیگران بگم چیزی متوجه نمیشن و فقط مثل دیوونه ها نگام می کنن! یا نهایتا میگن: زیادی حساسی ... سعی کن خودتو عوض کنی!
هدایت راست می گفت. وقتی خوندمش که نفهمیدم حق با اونه.
ببخشید اگر تو وبلاگت زیادی ناله کردم دوست جونی!
اوکیه. اینجا منم ناله میکنم آخه!