بس کن خدا را ای چگوری بس
من در چگورِ تو صدای گریه ی خود را شنیدم باز.
دارم میشنوم. دروغ نمیگویم. میشنوم. کسی دارد صدایم میکند. کسی دارد میخاند مرا. به سقوط. به پرواز. و میخاهم دنبالش را بگیرم. زوزه میکشد کسی در سرم. و من میخاهم سرم را بکوبم به دیوار. میخاهم مغزِ بی مصرفم را متلاشی کنم. مغزم را له کنم زیر پایم. میخاهم تکه تکه کنم خودم را. و پخش کنم بینِ آدم ها. میدانم این چیزیست که میخاهند. اما یارای گفتنش را ندارند. من این کار را برایشان میکنم. میخاهم این آخرین کاری باشد که میکنم. میخاهم گلویم را بخراشم. و این بغضِ شوم را ازش بکشم بیرون. پرتش کنم بیرون. دارد خفه میکندم. بس کن. بس کن این زوزه ها را.
آمدم.
توأم پره غمی
پیش منم بیا عزیز
میخاهم گلویم را بخراشم. و این بغضِ شوم را ازش بکشم بیرون. پرتش کنم بیرون. دارد خفه میکندم.