173-

در یکی از خیابانهای لعنتی و شلوغِ همین شهر بودم. چه فرق میکند کجا. کلافه بودم از گرما و با دوست چسبیده به فرمانِ ماشین. نمیدانم چه شد که خاستم برای چند عابری که در حالِ رد شدن بودند بایستم. درست همان لحظه بود که دیدمش. با همان کلاهِ همیشگی اش. که سرما و گرما نمیشناخت. عینک ته استکانی و چشم های گردش. کتی که همیشه با همان میدیدی اش. و دست هاش. که طوری در کنارش تکان میخورد که انگار چیزی دستش گرفته. اما هیچ چیز نبود. نگاهش بینِ زمین و هوا در گردش بود. خشک شده بودم. تمامِ گذشته ی احتمالی اش از نظرم گذشت. روزی کسی بود برای خودش. میشناختندش. سمتِ چپِ پایور را که نگاه میکردی او نشسته بود. دورانی بود برای خودش. امروز اما چی؟ به عنوانِ یک کسی که شکسته باشد درک کردمش. دردم گرفت. دردش را فهمیدم. چنان با چشم های جستجو گرش مردم را نگاه میکرد انگار باورش نمیشد کسی نشناسدش. من اما میشناختمش. خوب شناختمش. خاستم زانو بزنم. نه برای خودش. برای هنری که از آنِ او بود. و در خودش خاک کرده بود.

- ای وای ! اون !

مربیم- کی هس حالا ؟

- اسماعیلیه. آقای اسماعیلیه.

مربیم- چی کارس؟ میشناسیش؟

- اره اره. هنرمنده.. نوازندس.

مربیم- هوم. به ریخت و قیافش میخوره هنرمند باشه.