171-

من خاب را دوست دارم مونالیزا.

میدانی ؟ اگر بگویند نیمی از عمرم را زیرِ بادِ کولر روی تختم بخابم و پتو را بغل کنم هیچ شکایتی نخاهم داشت. اما اینکه بخابم، صرفن چون در دنیای بیداری جایی ندارم اندکی میخراشدم. چه مسخره. چیز های مهم تری هست حتمن. اما من میگویم نه. میگویم یک روز بعد از تمامِ این دغدغه های پی در پیِ زندگی میپرسیم که آخرش چه شد؟ و جوابی نیست. دردناک است میدانم. اما میخاهم بگویم آخرش میرسیم به اینکه هیچ چیزی نشد. از تمامِ چیزهایی که میخاستیم بشود هیچ کدام مهم نبود. و ما در میانِ اینهمه انسانِ دیگر گم میشویم. بی آنکه کسی دردهای من را بفهمد. و من دردهای کسی را. کاش نیم نه؛ تمامِ عمر را میخابیدیم.