160-

کدام احمقی هر سیصد و شصت و پنج روز را یک سال میداند؟ نه. این سالی که گذشت یک سال نبود. به جرات میگویم که نبود. اصلن کاری به این حساب و کتاب های احمقانه ندارم. دیر گذشت. قسم میخورم که دیر گذشت. از یک سال بر نمی آید که آدم را له کند زیر پایش. پس این چه چیز نحسی بود آخر؟ نفهمیدم. فقط ما بین بقیه له شدم. حالا دارم سعی میکنم بازسازی کنم خودم را. به خودم یک سری چیزها بدهکارم که باید جبرانشان کنم. قول میدهم هر چه را گذشت بگذارم به حساب یک کابوس دیر پا. و بگذرم ازش. از یادش ببرم. میخاهم ازین ببعد جور دیگری با خودم سر کنم. به تمام این گذشته ی لعنتیم دهن کجی میکنم. به آن زالوهایی که روی در و دیوار مدرسه میخزیدند. به روز هایی که بهم پوزخند میزدند و نمیگذشتند. به همه چیز. خودم را کشاندم تا قله. خدا کند که از آن طرفش پرت نشوم پایین دوباره. من هر بار که می افتم توانم برای دوباره برخاستن به توان یک دوم میرسد.