142-

از خودم حالم به هم میخورد. که درست وقتی باید یک حرکتی بکنم وامی مانم. گند میزنم. حالم به هم میخورد. خصوصن که الان انقدر شرایطم ختا برای خودم خوب بنظر میرسد که هیچ دلیلی برای بی انگیزگی، برای به هم خوردن حالم ندارم. اما حقیقتن بریده ام. پتانسیلش را ندارم فردا زندگیم را رها کنم توی گرما بروم دنبالش. که او شده زندگیم ؟ خیر. اشتباه به عرضتان رسانده اند. یک ته مانده ای از من هست که او را دوست دارد. اما من کاملن این نیستم. اصلن واقعن نمیدانم چه جانور مزخرفی هستم. فقط میدانم فردا کشش ندارم خوش بگذرانم. یا باعث شوم به کسی خوش بگذرد. گشتن این شهر کثیف شلوغ اگر برای او سرگرمیست برای من سردرد و تلف کردن مفرط وقت است. میخواهم اصلن فرار کنم. کنکوری را که قرار است از شرش خلاص شوم، او را، خودم را، میر را، بگذارم و فرار کنم. به یک جایی که خودم هم نشانی از خودم نداشته باشم دیگر. نمیدانم این چه دردیست که در من ریشه می دواند. هیچ چیز متوقفش نمیکند. هی دارد بزرگ تر میشود. هی ابعاد بیشتری از من را درگیر خودش میکند. من نمیخواهم از زندگی ام که از بیرون انقدر خوشبختانه به نظر میرسد ناراضی باشم. که همه بفهمند مشکل از بی لیاقتی من است. مشکل از من است که لیاقت ندارم کسی به آن خوبی دوستم داشته باشد. و او. کاش یک جای کارش می لنگید. کاش انقدر خوب نبود. که من میتوانستم یک روز مظلومانه از زیر بار دوست داشتنش شاله خالی کنم و بروم دنبال زندگیم. بروم سگ باشم. شاید بهتر باشد اینطوری. آره. زندگی سگی را اصلن خیلی بیشتر دوست دارم. خیلی.