139-

کف حیاط دراز کشیدم. مامان بزرگ هی میکشید از ته قلبش. از ته تهش. و روده هاش صدا میکرد. به این هی کشیدن هاش عادت داشتم. از قدیم. از آن وقت ها که نصف حالا بودم. شاید کمتر حتا. پابرهنه صبح زود پله های پایین تا بالا را میدویدم به دنبال محبتی که مامان بزرگ داشت. و مادر خودم نداشت. از لای نرده ها نگاهم را چرخاندم سوی درخت ها. از وقتی بزرگ شدم یکی در میان خشکیدند این درخت ها. یکیشان بود که کلاغ روش لانه کرده بود. یک کلاغ پرروی لعنتی بود که از وقتی درخت خشکید لانه اش را برد. اما هنوز می آید روی درخت جا خوش میکند. قار قاری میکند و میرود. درخت ها را میگفتم. یک عده ایشان که هنوز سبز بودند و صدای پرنده از لای برگهاشان بلند شده بود دهن کجی میکردند به این یکی درخت بدبخت مادر مرده ی خشکیده ی بی پرنده. تنها یارش انگار شده بود این کلاغ زشت که روزی یک ساعت بیاید روش غم هاش را بتکاند و برود پی زندگیش. دلم سوخت برای درخته. یک جور هایی صدای ناله اش به گوشم رسید. شده بود مثل مامان بزرگ. که تنهای تنها هرروز عصر لم بدهد چای بخورد و زل بزند به روبروش و هی بکشد. یک وقتی همه توی این کوچه بودند. عصر که میشد نبضش تندتر میزد کوچه. آقای داستانگو بود با وانتش. هنوز نرفته بود سالمندان. هنوز نزده بود به سرش که فحش بار مامان بزرگ کند. بش بگوید جنده. بگوید فلان. درخت انگورش از دیوار مامان بزرگ بالا امد. خودش را پهن کرد روی دیوار. از همان وقت ها که بچه بودم. دیوارش یک متر به زور بود. قدم به دیوار نمیرسید. یک بار دویدم سمت دیوار. دیواره لغزید. نزدیک بود پرت شوم پایین. تو حیاط داستانگوی پیر. که ازش هیچی نماند. هیچی.