138-

با خونسردی نه چندان مادرانه اش یک بار گفت دوست داشتن که زوری نیست. و من شکستم. توقع داشتم او که هجده سال است دارد هر روز من را میبیند و به همه ی احوال درونی ام اشراف دارد این را بفهمد که اندوه من از دوست نداشته شدن نیست. از به بازی گرفته شدن شعور انسانیم است. اما اون این را نفهمیده بود. انگار خیلی چیز هارا هم نفهمیده بود. نفهمیده بود من از این درد دارم به خود میپیچم که او من را کشید. کشید. امید داد. وقتی امید داد که من خواهش کرده بودم امیدوارم نکند. وقتی که احمقانه ایستاده بودم و گفته بودم انتظار هیچ چیزی را ندارم. من منتظر نبودم امید بدهد. اما داد. و در اوج امید که بودم، یک آن نگاه خونسردش را به فرق سرم کوفت و از آن روز من نمیتوانم راست راه بروم. هی میخورم به در و دیوار. یک بار حتا چنین حسی فرایم گرفت انگار که یک عدد بی دست و پاام که ازم جذر گرفته اند و من جیک نزده ام. خب قبلن یک توان دویی چیزی بالای سرم بود که تعادلم را با آن حفط میکردم. از وقتی سر بلند کردم و دیدم نیست همین طور گیج گیج راه می روم. نمیدانم با کدام قانون چنین بلایی آمد به سرم. مهم هم نیست. من هیچ وقت سر از این مقولات پیچیده در نیاوردم. اصلن دیرگاهیست هیچ ادراکی از جهانم ندارم. فقط یک خلا، یک کمبود دارد مغزم را میخورد. مثل آنروزی که خاله و شوهرش هر دو سکته کرده بودند. مادر خانه ی آنها بود. مادر خیلی وقت بود هیچی نمی فهمید. اصلن آدم را کلافه میکرد. بس که پرت و پلا میگفت. هیچ کس را هم نمیشناخت. اما آنشب تا صبح داد و بیداد کرد. تا صبح خودش را به در و دیوار کوفت و پرت و پلا گفت. او هم یک کمبودی حتمن داشت مغزش را میخورد. که ما هیچ وقت نفهمیدیم. چون مدتها بود هیچ حرفی نزده بود که کسی بفهمد. الان شاید بهتر میفهمم پیرزن آن روز ها چی میکشید.