یه کتاب دارم میخونم، برف و سمفونی ابری. این هفت تا داستان کوتاهه. من تاحالا سه تاشو خوندم دوتاش مستقیم درباره کوه بوده اون یکی ام درباره گیر کردن تو کویر. خیلی داستاناش باحال و ملموسه. یکیش درباره چنتا دوسته که عادت دارن شبا برن کوه و بترسیدن معتاد شده ن. یه جاهاییش توصیف میکنه که چجوری شب تو صخره ها گیر میکنن و همش فک میکنن زیر پاشون خالی میشه قشنگ اون صحنه که شب تو کوه گیر کرده بودیم میاد جلو چشام. اونشب هیشکی از ترسش چیزی نمیگفت. پایین که رسیدیم همه گفتن چی تو سرشون بوده. من اون بالا انقد ترسیده بودمو نا امید که واقعن فک میکردم شبو باید همینجا بمونیم. این درحالی بود که حسین یهو یه حیوونی دید که خزید پشت یه صخره. مطمءن نبود سگه یا گرگ یا چی. پویا خیلی مصمم بنظر میرسید و انگار میدونه چیکا میکنه. جالبیش این بود که وختی رسیدیم پایین فهمیدم اونم داشته به این فک میکرده که چقد لباس داریم برا اینکه شبو اونجا دووم بیاریم. 

کوه یه جور جنونه. اینکه خودتو بندازی تو دل خطر هم ترسناکه هم هیجان انگیز. یه جوریه که وختی یه بار مث ادم میری کوه و برمیگردی حس پوچی میکنی.