تو این رشته در حالِ متلاشی شدنم اخه. پر از دوستایی ام که شعر میگن بدونِ اینکه من زبونشونو بفهمم. و تازه ازشون خجالت هم میکشم. 

یه دوست دارم، یه آقای بزرگه. خیلی بزرگ. که نمیدونم چطوری باهاش دوست شدم اصلن. ادمِ خوبی بنظرم میاد و راحتم باهاش. حسِ بچه بودن دارم وختی باهاش حرف میزنم و این خیلی خوبه دیگه. من همینطوری الکی باهاش آشنا شدم. اصلن نمیدونستم این آدم مثلن در نوعِ خودش شاعرِ معروفیه و کلی آدم قبولش دارن. یه سری که آمده بود تهران و من رفته بودم که ببینمش تو یه کافه ای، قشنگ ازین فازا بود که همه میومدن دمِ میز بهش عرضِ ارادت میکردن. منم اینطوری :| همیشه حالا فراری ام از ادمای مهم و معروف و اینا ها . بعد یکی از شعراشو داد بخونم که من هیچی ازش نفهمیدم. اونم گفت مهم نیس من خودمم نمیفهمم که چی میگم. اما یه حسی بهم گفت که داره مسخرم میکنه. واقعن حسِ بدی بهم دست میده ازینکه نمیفهمم چی میگن. ازینکه حرفِ دوستامو نمیفهمم.

این یکی از شعر هاشه :

آقای هوشنگ ... آقای هوشنگ....

هرچقدر به این گل ها شیر بدهی

گلشیری نمیشود. 

نیمه ی تاریک ماه

سمت گل ها افتاده است

راستی،برادرت کجاست ؟ احمد

برادران کارامازوف چه ارتباطی با شما دارند؟

آقای گلشیری

من تمام دندان های شیری ام را کشیده ام

حالا دارم با شما

بی دهان و

بی دندان سخن می گویم

می خواهم با انگشت ششم

با فخرالنساء صحبت کنم

از پشت چادر نماز

خالش را نمی بینم

با فخری اشتباه گرفتم

پشت این دهلیز

ملخ ها حمله می کنند ،

به دخمه سمور آبی

با کراوات سرخ از آینه های دردار فرار می کنم

بی چاره سمور آبی

آقای گلشیری

برادران کارامازوف

این متن را شازده ی بزرگ نوشته است

روی صندلی با عصا

قاب عکس خالی من

روی میز

توی رستوران سعدی

((بدان امید دهم جان که خاک کوی تو باشم ))

دارد عرق می خورد تا

تا را بالا بیاورد

روی طاقچه بگذارد

قاب عکس خالی من را

با کراوات سرخ.

کسی میدونه من چرا انقد خنگم ؟