واقعن ما چطور میتونیم بفهمیم منظورِ شاعرِ قرنِ هفت و هشت دقیقن چی بوده؟ غیر ازینه که ما برداشتِ خودمونو میگیمو خیلی خوب پیش بریم نهایت میتونیم نود درصدِ اونچیزی رو که میخواسته بگه بفهمیم ؟

شعر داریم :

سعدی این ره مشکل افتادست در دریای عشق          اول آخر در صبوری اندکی پایاب داشت

یه بار معنی میکنن سعدیا ! این راه در دریایِ عشق خیلی سخت بنظر میرسه. قبلنا اینطوری بود که اندکی پایاب داشت خلاصه.

بعد مثلن ما میگیم نمیشه این ره بمعنیِ این بار باشه؟ میفرمایند نه.

جلسهء بعد میان میگن البته یکی از دانشجوهای دکتریم گفت این ره بمعنی این بار هم میتونه باشه تو این بیت ! :|

دردی بدل رسید که آرامِ جان برفت                 وان هرکه درجهان بدریغ از جهان برفت

مصراع دومش واقعن مبهمه. جز اینکه هر بمعنای همه باشه و بگیم اونی که همه کس تو جهان بود از جهان رفت. که بعد این مشکل پیش میاد که آیا واقعن هر بمعنای همه بکار میرفته یا نه. که انگار میرفته.

- هرکس بجهان خرمیی پیش گرفتند            ما را غمت ای ماه پریچهره تمام است

- هرکسی گو بحالِ خود باشید                    ای برادر که حالِ ما دگرست

که یه جورایی هر بمعنای همه بکار رفته. حتا جزئی ترازین هم هست. دقیقن با همون الفاظ:

- هرکه سودای تو دارد چه غم از هرکه جهانش       نگران تو چه اندیشه و بیم دگرانش

- درون خاطر سعدی مجالِ غیرِ تو نیست               چه خوش بود بتو از هرکه درجهان مشغول

- که در ضمیرِ من آید ز هرکه در عالم                    که من هنوز نپرداختم ضمیر از دوست

که من الان نمیغهمم هرکه جهان دیگه واقعن بچه معناست. زیاد هم بکار رفته:

- زهر چه هست گزیرست و ناگزیر از دوست            بقول هرکه جهان مهر برمگیر از دوست

مساله اینه که تمامِ اینا رو بذاری جلویِ یه استادِ دانشگاه ازون دست که ما داریم، بازم قابلیتِ اینو داره که حرفِ خودشو بزنه. تقصیرِ کسی هم نیست. واقعن نمیشه بطور قطع درباره این چیزا بحث کرد و یه نتیجهء قطعی گرفت که هیچکس نتونه روش حرفی بزنه.