پامیشدم میدیدم دیگه تو ایران نیسم که بخوام پاشم برم سر کلاس یه مشت استاد حرومزاده که هرچیزی هستن جز استاد. ریدم تو همشون. و تو خودم که هیچوخ راضی نیستم. و مجبورم لبخند بزنم چون از بقیه دوستام خوشحالترم. ولی نیستم.