انگار سرنوشتِ محتومِ منو ندا و فاطمه و مهدی و مرتضاس چرخیدن تو خیابونا با ماشینِ ندا و شاهین گوش دادنو همدیگرو دوس داشتنو این حرفا. بحدِ مرگ دوسشون دارم و بشدت میترسم از روزیکه برم تو خودمو نتونم تحمل کنم همچی زندگی ای رو. اما الان واقعن داره خوش میگذره. نمیگم همه حالشون خوبه اما تقریبن اینطوره که همه بجز من برا همدیگه زنده ن. ازونور رابطم با ارغوان داره داغون میشه. پیمانو دوسش ندارم نمیدونم چرا.

امروز حسِ مامانی رو داشتم که نگرانِ بچه شه. فک میکنه بچه ش گم شده یا حتمن حالش خیلی بده اما وختی بچه هه رو میبینه و مطمئن میشه که حالش خوبه عصبانی میشه و نمیدونه چرا. اصن کلن باید خیلی جلو خودمو بگیرم که مامان نشم. تا حسِ دوس داشتن پیدا میکنم به یه سری ادم دلم میخواد مامانشون باشم یا دستِ کم یه کار کنم همه چی خوب و ردیف باشه.