حتا دیگه نمیدونم چی آرزو کنم. واقعن نمیدونم چه وضعیت مطلوبیه که میتونه دهن منو ببنده و باعث شه انقد بخودم نپیچم. از کوچک ترین رفتار همه زخمای بزرگ برمیدارم و دلم میخواد برن و دیگه پیداشون نشه. ازونطرف اون بچه مدرسه ایه که الان المپیاد قبول شده واقعن نمودار وضعیت دوسال پیشِ منه و چن وخ یه بار غر غر میکنه که این دوره داره به روحِ من خدشه وارد میکنه و این طور چیزا. میخوام جمعش کنم و براش توضیح بدم که بیخیالِ جو بشه و یه کم خودشو بزنه به اون راه. وضعیتم جالب نیست و حوصلهء کمتر کسی رو دارم. عینِ اینایی که یه دوره ای طلسم میشن و میرن تو غار و دلشون نمیخواد هیشکیو ببینن. ازونور وضعیتِ خواهرم روز بروز استیبل تر میشه و کمتر درکم میکنه و گاهی به خنگی میزنه کاراش. یجورایی به یارو حسودیم میشه. قبل اینکه دماغشو بکنه تو کفشم من به خواهرم کتاب میدادم. الان اون این کارو میکنه و من رسمن شده م پشکل. و اینکه همه توجها خیلی وخته که چرخیده سمتِ خواهرم و من هی دارم محو تر میشم. میدونم خیلی بچگونه س این قسم غرغر کردنا. اما خب که چی. بهرحال اینا بحثای منه. قصدم اینه یه جوری برینم به ادماییکه ازشون بدم میاد، که راهِ برگشتی نباشه. دلم میخواد بعنوانِ یه سگ شناخته شم ازین ببعد.