البته در این که من عصبی شده م و تعداد ادمایی که ازشون متنفرم زیاد شده و پاچه میگیرم و اعصابم تعطیل شده هیییچ شکی نیست. اما هرچی فک میکنم میبینم حق هم دارم از طرفی. چون هرکسی به یه نحوی رو مخه. طرف دوستِ معمولیته. دم به دییقه هر حرفی میزنی میگه نکنه تو فک کردی من عاشقتم؟ :| دیگه باعث میشه چشمو ببندمو دهنمو وا کنمو بگم ببین نه تنها فک نمیکنم، که نبایدم باشی. و اصن اقای محترم من درموردِ شما هیچ گونه فکری نمیکنمو نمیخوام که بکنمو کلن هیچی. ردیفه ؟

پسرا شدن بدتر از دخترا. دم به دقه توهم میزنن که اوه اوه فلان دختر دنبال ما راه افتاده ها. اون یکی داره به ما را میده ها. دِ لعنتیا چه فازیه اخه. جم کنین خودتونو. انگار یه مشت نرو ماده ول کرده ن تو یه باغ وحش و موظفن جفت گیری کنن که اینطوری افتاده ن به جونِ هم. واقعن عصبی ام. من بیش از حد راحتم؟ خب شماها که اینو میدونین پس گه میخورین توهم میزنین درموردِ من. هنوز انقد خوار نشده م که بشینم فک کنم یه زاخار آیا ا من خوشش میاد یا نمیاد. به درک واقعن. اعصاب اضافی واسه این بچه بازیای دبیرستانی ندارم. هرکی فک میکنه من جلفم و اصن زیادی راحتم گه میخوره با من ارتباط برقرار میکنه. هرکی جنبه نداره گه میخوره میاد جلو و هی تیک میزنه و بعد که بهش میپرم میگه نه نه نه فک نکنی من منظوری داشتمو فلان. هرکی شعور نداره، هرکی گوسفنده گه میخوره نزدیکِ من میشه.