شالگردن میبافم. مثل این مامان بزرگای منتظر. البته که غمگینه. اما چه میشه کرد. یجورایی باید کنار اومد با این وضع. کسی نمیپرسه من چی دوس دارم. پس نباید اونقدرا مهم باشه. فاز اینه که برم جلو ببینم چی پیش میاد. شاید بعدنا یه اتفاق بهتری بیفته که ارزش زنده موندنو داشته باشه. والا این تاروتایی که ارغوان برا من میگیره همش خوبه. نمیدونم. شاید چون دوستمه اینطوری میگه. اما فال خیلی خوبه. دل آدمو خوش میکنه و میذاره بری جلو و هی منتظر اون اتفاق خوب باشی. به درک که هیچ وخ اتفاق نمیفته.