تنهایی پر هیاهوی من و ابرکم

یک شب خودم را میبینم که از اسمان بالا میروم. ابرک خودم را پیدا میکنم ودر اغوشش میگیرم. هرکسی در اسمان ابرکی دارد. ابرک من زیاد می بارد. وقت و بی وقت. بغلش میگیرم و میگویم گریه نکن ابرکم. ابرک خوبم. گریه نکن. اسمان عاطفه ندارد.
نظرات 8 + ارسال نظر
رضا شنبه 7 بهمن‌ماه سال 1391 ساعت 02:42 ق.ظ http://chand-bakshi.blogsky.com

خدا شفا بده

فرهاد شنبه 7 بهمن‌ماه سال 1391 ساعت 12:43 ب.ظ

یه روزی تموم این گریه ها تموم میشه....
ینی باید تموم شه....

من روی ماه زندگی میکنم شنبه 7 بهمن‌ماه سال 1391 ساعت 02:43 ب.ظ http://i-live-on-the-moon.blogfa.com/

عزیزم... چقدر قشنگ. :)

:)

ملیکا شنبه 7 بهمن‌ماه سال 1391 ساعت 02:45 ب.ظ

@فرهاد:روزی که مرده باشیم.

س شنبه 7 بهمن‌ماه سال 1391 ساعت 03:17 ب.ظ

اگه رفتی ابرک منم بغل بگیر ... دلش خیلی گرفته.

هرکی ابرکِ خودش :(

Ershan شنبه 7 بهمن‌ماه سال 1391 ساعت 09:51 ب.ظ http://sagemast.blogsky.com

ابرک من پنبه ایه.. حساس ولی خشک!

فرهاد شنبه 7 بهمن‌ماه سال 1391 ساعت 11:47 ب.ظ



سبحان یکشنبه 15 بهمن‌ماه سال 1391 ساعت 09:06 ب.ظ

قشنگ بود... یه ابر کوچولو و مهربون... ابرک... قشنگ بود...

برای نمایش آواتار خود در این وبلاگ در سایت Gravatar.com ثبت نام کنید. (راهنما)
ایمیل شما بعد از ثبت نمایش داده نخواهد شد